Yoeri in Portugal 2011
06/09/2011
Afgelopen augustus was er het Wereldkampioenschap voor Elite in Coïmbra te Portugal. En natuurlijk waren er weer spelers van Orca aanwezig namelijk Yoeri, Niels, Andy en Kristof!
Nog één keer uitleven na de harde training van weken. Ik ga naar de eerste dag Pukkelpop! Na een gewonnen Belgisch kampioenschap, 12 km zwemmen en 1O uur training per week zat ik met een zware emotionele kater op een vliegtuig naar Coimbra. Ik zou willen zeggen dat ik het hele gebeuren van Kiewit achter me kon laten maar dat ging moeilijk, heel moeilijk. Knopje omzetten, het beste ervan maken maar ook vooral benieuwd wat de wondere wereld van onderwaterhockey ons ploegsgewijs zou voorschotelen!
Na een vlotte landing te Porto kwamen we al onmiddellijk onze sympathieke (tot we in het water liggen jongens) collega’s van Nederland tegen. Die we prompt volgden zodat de ‘Bilzen’ delegatie zich over de verdere reis richting Coimbra zich geen zorgen moest maken.
Tot en met een zeker station waar we een zekere speler kwijtraakte, die een zekere cola ging halen op een zeker moment dat we zeker een sprint trokken om zeer zeker de trein net te halen. Waar Niels naar alle zekerheid van desbetreffende persoon (nu met cola) een telefoontje kreeg dat hij ons zeker kwijt was geraakt en waar we nu precies waren. Op de juiste trein, die zijn deuren sloot en vertrok. Maar het was de beste cola die Andy ooit heeft gedronken, dat heeft hij me naar alle zekerheid vertelt!
Aha! Ons hostel. Kort samengevat citeer ik de reacties van verschillende leden van de ploeg:
‘ Ik was er zeer zeker van dat we WIFI hadden’
‘ Hoe gaan we ons eten dan klaarmaken zonder keuken?’
‘ De land warm up hoeft niet meer hoor. Een 20 minuten wandeling is genoeg’
‘SUMO!’
‘Als ik een kamer huur, moet ik niet buiten gegooid worden van 14 tot 17, dan maken ze maar niet schoon.’
Volgende keer lezen we de kleine letters bij de hostel sites. Maar er waren bedden en er was sumo. Sumo? De godendrank van het nationale team! Voor alles werd een oplossing gezocht en gevonden en eindelijk kon er gekeken worden naar het belangrijkste. De wedstrijden!
Australie. Het land van skippy, afstanden, de meeste giftige dieren van deze planeet en zowat de beste hockeyers ter wereld.
Onze eerste match was voor velen de eerste kennismaking met een WK wedstrijd.
Onder de indruk is een van de woorden die ik voor mezelf gebruik en heel wat mensen in de ploeg met me deelden. Flicks in sprint van meter(s), prachtig uitgevoerde kantwisselingen, moordende sprints en een grote score van de Aussies tegen les Belges. Onze eerste (verloren) wedstrijd was een feit, maar eentje waar ik mijn ogen heb uitgekeken!
Frankrijk. Deed. Pijn. Strak, snel, met grote kracht en manschappen werden we voor onze 2 de wedstrijd van de dag netjes ontleed en ingemaakt. Vele van ons kwamen zelfs niet aan de puck. Paniekreacties, geen orde en dus geen tactiek. Een makkelijke prooi voor onze zuiderburen. En zeer pijnlijke nederlaag.
Dag 2 begon met uitslapen. Iets dat de volgende dagen niet het geval zou zijn. Onze time-manager Steven was streng maar rechtvaardig en liet ons altijd op tijd eten. Wat betekende: een wekker rond 6 of 7 uur. 2 heerlijke halfdroge broodjes met sumo verteren. Voorgeschoteld door de immer vriendelijke José. Live of a hockeyplayer indeed!
Columbia! Bij verre de meest enthousiaste tegenstander die we tegenkwamen. Bouwen overal en altijd een feestje, zijn een zeer hechte hockeyfamilie en waren vooral een sterke tegenstander! Snelle jongens met veel skills, crazy flicks en zware druk op de wings! Mits de meeste onder ons nog altijd de tactiek tot op de letter probeerden te volgen, merkten de kapiteins hier vooral dat sommige spelers niet ‘alles’ lieten zien. Er werd gezwommen met oogkleppen, paniekerig gereageerd maar vooral 1 per 1 gespeeld. Na deze verloren wedstrijd werd het tijd dat onze kapiteins de koppen bij elkaar staken voor te zien hoe ze hun team gemotiveerd en alert ging houden.
Portugal was als gastland een ploeg die sommige onder ons al vaker was tegengekomen; Was het als een speler in een Spaans, Columbiaans of eender welk Belgisch team, deze jongens kenden we en wisten dat we een goede kans maakten. Maar ook hier hadden ze goed getraind en werden gecoacht door een oude bekende; Liam van Nieuw Zeeland. Er werd meer gevochten en zelfs 1 maal gescoord, maar met de nadelen van de vorige wedstrijden werd het toch een nederlaag. Dat bij sommige spelers in hun kleren ging zitten. Er moest eens goed vergaderd worden.
Na een bespreking tussen de kapiteins en leden van de ploeg werd er beslist om ons meer te spitsen op individuele, ondersteunde acties. Probeer je mannetje voorbij te geraken, help elkaar, maar breek je hoofd niet meer constant over je positie en tactiek. Let op je ademhaling, weet dat je meer kan! (met een goede uitleg van Charly!) En ZWEM JE KAPOT!
Dag 3 met een eerste vroege wekker en vooral blije en geconcentreerde gezichten!
Iedereen wou onze noorderburen Nederland eens laten zien dat de Belgische leeuw kan zwemmen.
En dat deden we! Het was een verloren wedstrijd weliswaar maar er werd gevochten, skills werden getoond en er werd meer gedurfd! Een wedstrijd waar bij vele met een tevreden gevoel na afloop de Nederlanders de hand schudden. En deze keer was iedereen leeg gezwommen.
Zuid Afrika. Het land van Nelson Mandela, groen en goud en beren van hockeyspelers!
Alweer werden er mooie acties getoond van België. Het scoren werd tegen elke prijs verhinderd en er werd naderhand gecomplimenteerd door de Afrikanen dat we goede acties hadden getoond. Een verloren wedstrijd weliswaar, maar als 2 Zuid Afrikanen je naderhand uitleg en tips komen geven, je feliciteren en je een hart onder de riem geven valt een nederlaag goed mee. Het was dan ook één van de mooiste persoonlijke wedstrijden voor me.
Dag 4: Turkije! De ploeg waar naderhand het meeste inkt is over gevloeid met hun, laten we zeggen, nogal
onsportieve delegatie. Maar tegen ons waren deze jongens nog op en top in het toernooi.
Alweer zeer brede kerels (ofwel moet ik gewoon meer bijkomen) die gewoon los door alles heen zwommen! Deze wedstrijd luidde ook mijn eerste 2 minuten strafbank in, na een..euh…niet zo koosjere tackel van me.
De turken speelden een krachtspel waar sommige, lees: magere, spelers niet de fysieke macht hadden om tegenwerk te bieden. Na deze wedstrijd kroop ik uit het water met een pijnlijke schouder en speelpols. Dit zou ik nog een tijdje voelen.
Spanje. Een ploeg waar de meeste spelers van Bilzen goede herinneringen aan hebben. Alberto, hun kapitein, is een goede vriend en bezoeker van onze toernooien. Een wedstrijd waar ik naar uitkeek. Persoonlijk zat ik in een zware dip. Ik was moe (lang leve de wandelingen bergop terug naar de Hostel!) en kon al drijvend in slaap vallen. Maar ik wou onze Spaanse vrienden al snurkend niet in de weg liggen dus werd er voor de laatste wedstrijd van de dag alles uit de kast gehaald. De Spanjaarden zijn de snelst groeiende nationale ploeg van het moment. We merkten dit meteen, een goed samenwerking, strak gevolgde tactiek en snelle jongens! De zoveelste nederlaag. Maar allen lessen en reminders waar we naartoe moeten streven! Als deze jongens het kunnen…
Dag 5: De dag van de laatste wedstrijd. GB oftewel Great Britain!
Niet de beste en niet de slechtste wedstrijd. Alweer werden er mooie acties opgezet. En deze keer werd het dan ook beloond! Ondertussen waren we overgeschakeld op ‘koppen’ tellen. Degene die niet mocht meespelen telde het aantal spelers dat beneden zat. Waar het er maar 3 waren kregen we meestal een tegengoal, waren dat er 5 of 6 kwam GB niet aan de bak. En toen we met 5 langs de muur naar hun goal trokken en ik het 6de hoofd zag verdwijnen, pronkte daar een Belgisch doelpunt op het bord!
Dag 6: Op dit punt waren vele onder ons gewoonweg moe. Vroeg opstaan, zware wedstrijden, veel ‘door-de-muur’ momenten en natuurlijk een nasleep van alle kleine dingetjes (lees:big ass mountain!)
De eerste tegenstander van de dag was opnieuw GB. Om het eens kort samen te vatten. We hebben deze wedstrijd verloren. Hierna ben ik (na big ass mountain) 3 uur in slaap gevallen zonder mijn dagelijks spelletje parachute panic te spelen!
Dag 7: Forget everything, this is you first match. Pep up talk and let’s go!
Onze allerlaatste wedstrijd voor de laatste of voorlaatste plaats tegen…Portugal.
Na een zware druk van Belgische kant werd er zeer snel een time out gevraagd voor het Portugese team. Deze jongens waren even zenuwachtig als ons! Er werd meter voor meter gevochten maar uiteindelijk bleken de Portugezen te sterk. Onze laatste wedstrijd, laatste nederlaag en laatste plaats voor de Belgen.
Tijd voor de finales! Na een razend spannende ‘halve’ finale (prachtige wedstrijd van de Columbianen!) waren het de Australiërs die het hoogste metaal haalden. Een verloren toernooi. Maar wat heb ik bijgeleerd!
Bodemtijd, samenspel, gebruiken toepassing van techniek en vooral…hoe hard de rest van de wereld zwemt.
Iets waar ik vanaf nu zeer hard aan ga werken! Dus als jullie me nu willen excuseren, ik ga naar het zwembad.
Geschreven door Yoeri Slegers
