Verslagjes BK 2011- Niels Van Kruchten

01/04/2011

Hier het verslag van onze Nederlander Niels, een speler van Astacus, maar nog meer een speler van Orca Bilzen.
Het was 1 januari 2010, de eerste officiële dag dat ik niet meer mee mocht spelen in de Nederlandse jeugdcompetitie. Voor mij persoonlijk toch wel een afsluiting van een grote periode. Begonnen op mijn achtste en helemaal ingemaakt worden tot tweemaal toe kampioen worden.
Nadat ik niet meer mee mocht spelen wilde ik ergens anders competitie spelen. Astacus speelt nergens meer echt competitie en andere clubs in Nederland liggen op meer dan een uur rijden. Dan maar naar het buitenland kijken, vragen of ik mee mag spelen bij ORCA Bilzen. Dat mocht, het eerste jaar was leuk, gezellig, ontspannen en er lag geen sportieve druk. Het competitiebeest in mij miste dit toch wel een beetje, die drang naar de overwinning, de glorie, het succes.
In het eerste jaar werd het team waar ik in speelde toch knap derde. Op die finaledag hebben we de longen uit ons lijf gezwommen, dat was wel te merken aan de vreugde die er naderhand was. Die derde plek was misschien wel mooier voor mij dan allebei de keren dat ik Nederlands kampioen werd. Misschien ook wel omdat deze veel minder verwac ht was.
Het jaar erop (dat is dus begin dit seizoen) kregen we van Niels en Bram te horen dat er, met hulp van Fré, een andere teamindeling werd gemaakt. Een A- en een B-team. Het doel van het A-team was simpel, de finale halen en die finale winnen. Een moeilijke taak en daarom werden ook alleen maar de meest gemotiveerde speler geselcteerd. Zoals ik al eerder zei, ik ben een competitiebeest dus aan motivatie ontbrak het bij mij niet. Ik mocht dan ook meespelen! Wekenlangen voorbereidingen volgden, zwemmen, fietsen, lopen, oefenwedstrijden een Limburgs kampioenschap, allemaal voor dat ene grote doel.

De eerste competitiedagen verliepen goed, behalve het gelijkspel tegen BUWH, wat een zeer goede prestatie was, alles gewonnen! De trainingen loonden zich, je zag ons niet alleen winnen, maar ook verzorgd hockey spelen. Wij waren de baas over het spel, de tegenstanders moesten zich aan ons aanpassen. Zoals het zo vaak gebeurt in de sport kwam er een klein dipje. Te beginnen met de blessure van een van onze speelsters, het gemis van Ellen was op bepaalde momenten in de volgende competitiedagen te merken. De andere spelers losten het probleem echter goed op, er werd grote mentale weerbaarheid getoond. Na de reguliere competitiedagen was de grote dag aangebroken. De finale dag, vandaag moest het gebeuren, wij zouden de finale gaan spelen en als we goed waren misschien wel kampioen worden. In verband met de afwezigheid van Fré werd de hulp ingeschakeld van een andere Nederlander, Robbert-Jan. Mede door zijn mentale tips en het enkele keren fantastisch verdedigend oplossen tijdens de wedstrijden waren we wer helemaal klaar voor. Er hing ook een soort van rust over het team, iedereen wist na wedstrijd 1 (16-0 gewonnen van CVD ) dat het goede vertoonde spel geen garantie bood voor de volgende wedstrijd. De volgende wedstrijd was tegen Koraal Genk, een geduchte tegenstander en bovendien zijn onze clubs goed bevriend, tijdens deze wedstrijd bleef iedereen voor mekaar werken. We zwommen ons rot en bleven maar aanvallen en scoren, op deze dag geen cadeautjes! De finale werd bereikt, doelstelling 1 was gehaald. Zoals verwacht kwamen we BUWH tegen in de finale. Vooraf aan de wedstrijd hadden we een uur rust, iedereen wachtte relatief ontspannen af totdat we begonnen met opwarmen. Iedereen wist ook, we kunnen er nu niets meer aan doen, we gaan ons best doen en als we winnen is dat natuurlijk fantastisch, zouden we verliezen hebben we onszelf niets te verwijten. Dit in ons achterhoofd houdende had ik persoonlijk het gevoel dat BUWH ons team misschien een beetje onderschatte. Wij waren zeker weten de underdog, maar ik had de hele dag het gevoel alsof het team een geöliede machine was. Doelpunten werden makkelijk gemaakt, de condities van iedereen waren super. Bovenal had ik het gevoel dat wij een team waren, onderlinge vriendschap en respect. Iedereen was gelijk, natuurlijk heeft iedereen andere kwaliteiten, maar de hele dag waren we zó gefocusd, zó geconcentreerd, dit kon niet dit mocht niet fout gaan. De finale dan, ik startte samen met Yoeri, het was alsof we in een roes zaten. We sprintten naar de puck, het voelde alsof ik die eerste goal een propeller achter me had in plaats van een stel benen, want ik werd maar niet vermoeid. Op een gegeven moment zag ik dat Yoeri op een open goal afzwom en ik zag hem scoren, alsof ik van een afstandje keek. Dat doelpunt, die verlossing, wij stonden voor. Het enige wat in me opkwam is misschien het meest te beschrijven als: “YEAAAAAAAAAAH!!!!! WHOOOOOOOOOO!!!!!!”. De rest van de eerste helft verliep hetzelfde, wij dicteerden het spel. Wij zwommen met de puck en BUWh had niets te vertellen. 4-0 met de rust! De tweede helft was des te spannender, de vermoeidheid sloeg bij ons toe, maar we bleven werken, we bleven knokken, wij moesten en zouden winnen. Het werd 4-1, het werd zelfs 4-2! Inmiddels lag ink in de wisselzone, te kijken, te hopen dat we het gingen redden. Ik keek omhoog en kreeg te horen dat het nog maar 30 seconde wedstrijd was! 30 seconden, daarin kon BUWH geen doelpunten meer maken dacht ik. De spanning bleef echter, logisch natuurlijk want dit was waar we zo lang voor gevochten hadden. Toen ik de scheidsrechter het teken zag maken dat het gedaan was schreeuwde ik het uit. Ik dacht eerst nog dat ik het niet goed zag, want iedereen was stil, maar daarna hoorde ik pas dat iedereen aan het schreeuwen was. Omhelsingen volgde, tranen en uitspttingen van geluk kwamen bij iedereen naar boven. Wij zijn kampioen, een gedacht waardoor ik nog steeds een glimlach van op mijn gezicht krijg. Nu zag ik ook pas dat er publiek was, niet alleen op de kant maar er lagen ook tientallen mensen in het water! Iedereen klapte voor ons, ze gunden het ons.

Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat dit een onvergetelijk seizoen was. Al het harde werk van de afgelopen maanden betaalden zich uit. Daarom vind ik het wel gepast even het team te bedanken.

Frederique Pirenne, voor het bijbrengen van de taktiek, en het beter maken van ons als individuele spelers alswel als team.
Niels Balens, voor het blijven motiveren en het er alles aan willen doen om te winnen.
Bram Vreven, voor het week in, week uit blijven trainen van ons.
Magali Vaes, voor het laten zien van enorme mentale weerbaarheid
Ellen Palmers, voor het achterin bij ons schoonhouden, het er voor zorgen dat fouten van voorspelers geen tegendoelpunten werden.
Geert Stevens, voor het laten zien van een enorme drive om te winnen en voor het organiseren van de competitedagen.
Yoeri Slegers, Kristof Froyen en Andy van Wesemael, mijn maatjes voorin, voor de vele doelpunten die we samen gemaakt hebben.
Robert-Jan Schippers, voor het invullen van de plek van ‘mental-coach’ op de laatste dag en het laten zien voor mij dat we nog zo veel kunnen verbeteren.

Eigenlijk wil ik jullie allemaal bedanken dat ik samen met jullie dit fantastische seizoen heb mogen meespelen. Wij zijn begonnen als underdog voor de titel, maar hebben laten zien dat we de terechte winnaars zijn. WIJ ZIJN KAMPIOEN!!

Met vriendelijke groet en hopelijk volgend seizoen weer!

Geschreven door Niels van Kruchten